Ο ποιητής συνάντησε ένα τρελό στο δρόμο.
τον ρώτησε για πού τραβά μ’ ένα σακί στον ώμο.
Των λογικών τις συμβουλές που μ’ έκαναν να φρίξω
μες στον Καιάδα βάλθηκα να πάω να τις ρίξω.

Κι εσύ για πούθε το `βαλες καλαμαρά τρανέ μου
προφήτη ονειροφάνταστε στον Πήγασο τ’ ανέμου.
Παντού Homo Econimicus με `κάναν ν’ αηδιάσω
κ’ ένα Καιάδα αποζητώ κι εγώ να τους αδειάσω.

Αδέλφι μου ομογάλακτο και παρεξηγημένο
στα μαύρα τα κιτάπια τους έχουν και σε γραμμένο.
Και ως δείχνουνε τα πράγματα αν θέλεις να σωθούμε
ένα πλανήτη αλαργινό να ψάξουμε να βρούμε.

Δεν έχει θέση εδώ για μας, δεν έχει αραξοβόλι
τον Μαμωνά αφού διάλεξαν να προσκυνήσουν όλοι.
Ξέρω ένα μέρος σίγουρο να πάμε να κρυφτούμε
του απάντησε ο ποιητής μα βιάσου μην αργούμε.

Ας μπούμε μέσα στη καρδιά και στο τρελό μυαλό μας
αυτά το καταφύγιο ο πλούτος και το βιός μας.
Τόσο κοντά, τόσο μακριά που δε θα το σκεφτούνε
πού οι δυο δραπέτες βρήκανε μέρος για να κρυφτούνε.

Στο τέλος πλούσιοι και σοφοί εσμίξανε και πάλι
και ο Χάρος, με χαμόγελο κουνούσε το κεφάλι
Σ’ ένα αιώνιο παρών πιστέψατε ξεφτέρια
μ’ αλίμονο θα φύγετε με αδειανά τα χέρια.

Το πλοίο που όλοι μπήκατε σε λίγο θα σαλπάρει
κι απ’ ότι μάζεψε ο καθείς, τίποτα δε θα πάρει
θα μείνει μόνο ο ποιητής και ο τρελός κοντά μου
να μου κρατάνε συντροφιά στη μαύρη μοναξιά μου.