Δε γνώριζα ως τώρα τ’ όνομά του
ούτε είχα δει τα μεγάλα του τα μάτια
μα έστυβε το πορτοκάλι του ήλιου
στ’ ανυπόταχτα των εργατών κανάτια
που έτρωγαν αγκάθια με θυμάρι
και ξεδιψούσαν μόνο με υποσχέσεις
στη ράχη έχουνε σίδερο
και στο σκοτάδι αγνάντια
οι ήρωες είναι πάντα όμορφοι και νέοι
οι ήρωες είναι πάντα όμορφοι και νέοι
οι ήρωες είναι πάντα όμορφοι και νέοι...

Ξημέρωμα, φορτώνει στα βαγόνια
τις ελπίδες τους, πέτρες και ξύλα
και άτρωτος όπως η σκουριά
φτύνει τ’ αστέρια στην ξεφτίλα
Άρτεμις, Νεφέλη μου, θ’ αστράψεις
απ’ το αίμα, ως το μεγάλο το λιβάδι
έπλυνε πάνω στ’ άρβυλα δυο γινωμένα μήλα
και τάισε 8 γενιές ανατριχίλα
και τάισε 8 γενιές ανατριχίλα
και τάισε 8 γενιές ανατριχίλα...

Τα νύχια του μεσημεριού, ρινίσματα και λάβα
στους αφέντες,
και στάζει ακόμα η μνήμη του,
ειδικά όταν μας λερώνουν με κουβέντες,
σαν σκίζουν τα σακιά με το αλεύρι
και σπάνε τα γόνατα απ’ τα γαϊδούρια
μα απ’ τα πλευρά τους βγαίνει
μια ζωή καινούργια
γλυκό κρασί απ’ το καλό το αμπέλι
γλυκό κρασί απ’ το καλό το αμπέλι
γλυκό κρασί απ’ το καλό το αμπέλι...

Τον γνώρισα τον Αύγουστο στη Σέριφο
στα μεταλλεία μια μέρα
σαλπάρισε από τη Μάνδρα Αττικής
με του Σεπτέμβρη τη γαλέρα
και μου ορκίστηκε πως έχει στη γροθιά του
κρυμμένη για το Κεφάλαιο μια σφαίρα
κι αυτό θα’ ναι για πάντα
του εξεγερμένου η βέρα
το ανάστημα του Κωνσταντίνου Σπέρα
το ανάστημα του Κωνσταντίνου Σπέρα
το ανάστημα του Κωνσταντίνου Σπέρα...