Σαν τη παλιά νοικοκυρά κάθομαι στην αυλή μου
παίρνω βελόνα και κλωστή και βάνω αρχή ψυχή μου.
Πληγές από τη φεύγα σου ξανοίγω μπας και κλείσω
ράφτω τη μια ξεπαραλεί η άλλη αξοπίσω.
Λένε μετά το χωρισμό μαυροντυμένος μένεις
χωρίς ελπίδες κι όνειρα το Χάρο ν’ ανειμένεις.
Μα `γώ με τη βελόνα μου τη φορεσά θα σάσω
εκείνη που ονειρεύτηκα σεβντά μου πριν σε χάσω.

Τ’ ασπρόρουχά μου αστραφτερά από χασέ φτιαγμένα
να με φωτίζουν μη φανεί πως ζω μαραζωμένα.
Η σάρτζα μου πανέμορφη κόκκινο χρώμα να `χει
ίδιο με την αγάπη σου που τώρα δεν υπάρχει.
Μαύρο `ναι το γιλέκο μου το χρυσοκεντημένο
να μου θυμίζει τ’ όνειρο που μου `χεις σκοτωμένο.
Κι οι χτύποι από τσι λύρες μου ταιριάζουνε ψυχή μου
στσι χτύπους πού `χε η καρδιά σα σ’ είχα απέναντί μου.

Και τραγουδώ παινέματα κανάκια του σεβντά μου
και καμαρώνω στην αυλή μόνη τη φορεσά μου.
Κι από χαρά το δάκρυ μου δε λέει να στερέψει
φαντάσου κι από νυφικό δεν έχει να ζηλέψει.
Έλα και στάσου να τα δεις τα κατορθώματά σου
μ’ όμορφα ρούχα μα νεκρή να κείτομαι μπροστά σου.