Απόψε που `χεις φύγει το σαλόνι το άδειο κοιτάω
κούπα με γαλλικό, στο τασάκι τσιγάρο.

Το κόκκινο ντοσιέ σου που με βάζεις τραγούδια να πω
στη σελίδα οχτώ διπλωμένη καρδιά μου.

Κι όταν φεύγεις μου λείπεις, σε νιώθω μα ξέρω
πως μέσα βαθιά μου εδώ δεν ανήκεις
και π;aω να κάνω κάτι μα τίποτα δεν μπορεί
να σε σβήσει απ'το μυαλό μου λεπτό.

Αν λίγο μπερδεμένο σου ακούγεται τώρα αυτό
φταίει η ώρα θαρρώ , ξημερώνει Σαββάτο.

Μπορεί να έχεις φύγει μα το γέλιο σου είναι εδώ
την κιθάρα κρατώ παίζω το άρωμα σου.

Κι όμως ξέρω πως έχεις δικά σου περάσει
και πως στη ζωή σου απότομα χάθηκε η τάξη που είχες
και πάλι δεν βρίσκω το λόγο που τώρα σε θέλω
μα πρέπει να ζήσω με αυτό κι ας μη θέλω
πρέπει να ζήσω μ’ αυτό.