Λες να μην ξέρω τι εΊναι αυτό που σε τραβάει
έξω απ΄το σπίτι κάθε νύχτα τέτοια ώρα
λες να μην ξέρω τη φωτιά που σε κυκλώνει
καθώς αγγίζεις των ονείρων σου τη χώρα.

Δαιμονισμένη με το χάρισμα στους ώμους
με τα σκουπίδια παίζεις
κι όταν κουράζεσαι στους σκοτεινούς τους δρόμους
για μια αγκαλιά πεθαίνεις.

Λες να μην ξέρω τι είναι αυτό που σε μεθάει
κάθε φορά που βρίσκω φράσεις στην κιθάρα
λες να μην ξέρω πόσο ανάγκη έχεις πάντα
ένα τραγούδι να διαλύσει την αντάρα.

Παραδομένη μες στου βινυλίου τους κύκλους
το παρελθόν χαΐδεύεις
κι όταν σου ορκίζομαι ξανά πως σ΄αγαπάω
ποτέ δε με πιστεύεις.

Τα μάτια σου κομμένα απ’ τη δουλειά
να βρούμε χρόνο ψάχνεις για φιλια
κι η θεραπεία σου είναι αυτή
μαγεία πάλι απ `την αρχή
τον πρωινό εαυτό σου να ξεχάσεις.

Λες να μην ξέρω την τρελή αμφιθυμία
που σου φορτώνεται σε κάθε σταυροδρόμι
λες να μην ξέρω πως υπάρχει ελπίδα κι όμως
είναι πολύ βαθειά για να τη δεις ακόμη.

Διαχωρισμένη απ΄των δήθεν το κοπάδι
το σκας απ΄το μπαλκόνι
και επιστρέφεις απ΄την πύλη της Αλήθειας
με δυο χούφτες χιόνι.

Με τέτοιο καιρό, λες να μην ξέρω
πόσο φοβάσαι γλυκό μου μωρό
για τα όνειρά σου λες να μην ξέρω.
Μαζί σου κι εγώ.