Του φθινοπώρου η βροχή , δεν είναι η αιτία
που είναι τα μάτια μου θολά και πίνω ότι βρω
δε θέλω φίλους κολλητούς, να πουν δυο τρία αστεία
να ξεγελάσουν έτσι απλά, το μέσα μου κενό
τηλέφωνα κλειστά, δε θέλω ήχους
τα φώτα όλα σβηστά, μη βλέπω τοίχους
την πιο πικρή αλήθεια που πονάει, θα πρέπει να δεχτώ...

Ο έρωτας κρατάει ένα μήνα, εσύ μου το απέδειξες αυτό
μη λέτε για τα παραμύθια εκείνα , που ο έρωτας δεν έπαιζε κρυφτό
ο έρωτας σου κράτησε έναν μήνα κι ας μου πες θα κρατήσει μια ζωή
οι αναμνήσεις γίνανε συντρίμμια κι η εικόνα σου είναι μια βαθιά πληγή
τον ήλιο να μην δω τραβάω κουρτίνα έρωτας σου κράτησε ένα μήνα
μα ο πόνος όταν τα όνειρα σου σβήνουν, κρατάει πιο πολύ
το λάθος που σε πίστεψα δικό μου, ευθύνες ρίχνω μόνο στον εαυτό μου
που είχα την παραμικρή αυταπάτη, ο έρωτας πως γίνεται αγάπη
και αυτή η αγάπη μένει στην καρδιά, μια ολόκληρη ζωή..

Και ενώ δεν είμαι πια παιδί, ανάγκη είχα τόση
να βρω μια νέα αγκαλιά και μέσα να χαθώ
η εμπειρία σβήνεται κι εν πάση περίπτωση
με την καρδιά όταν δίνεσαι, ξεχνάει το μυαλό
τηλέφωνα κλειστά, δε θέλω ήχους
τα φώτα όλα σβηστά, μη βλέπω τοίχους
την πιο πικρή αλήθεια που πονάει, θα πρέπει να δεχτώ.