Τόσα φώτα ξόδεψα
μα ούτε μια μορφή δεν αντίκρισα.
Πνιγμένες στο σκοτάδι του αιώνα
πήγαν να κρυφτούν πίσω απ’ οθόνες
που μαγνητίζουν.
Τενεκέδες άδειοι από τυρί
και γύρω-γύρω ψίχουλα
να θυμίζουνε την ύπαρξη ανθρώπων
που καλούνε οικόσιτα ποντίκια
για γεύμα.
Βαθύ σκοτάδι πια...
Η μπαταρία τέλειωσε και τη φορτίζω.
Δεν την πετώ.
Στέκομαι από πάνω της
και περιμένω...
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα
θα `μαι μ’ αυτή ξανα στο χέρι
στο φακό μου να τη βάλω.
Κι αν η μπόλικη υγρασία της ζωής μου
τη φουσκώσει...
σε δυο λεπτά μονάχα...
Το περίπτερο της συνοικίας διανυκτερεύει.
-Ίσως και να το `χω αγοράσει-
Σε δυο λεπτά μονάχα
η λυχνία θ’ ανάψει
κι ας μην υπάρχει γύρω ψυχή
να περιμένει.
Ντυμένη με το φως μου
και τίποτε άλλο
το νεκροταφείο της γειτονιάς θ’ αγκαλιάσω.
Σ’ έναν-έναν τους τάφους θα κοιμηθώ
Λευκή
και μαραμένη θα ξυπνήσω
από ιστορίες που άκουγα χωρίς να πιστεύω
από ψυχές που έχασαν το δρόμο της γαλήνης
και δε φωτίστηκε ποτέ ο θάνατος γι’ αυτές.
Αν ξημερώσει,
ο φακός μου πια θα `χει χαθεί
στο άπειρο...
καθώς θα ζούμε
μια λάμψη επαναλαμβανόμενου διακόπτη
γέννημα κάποιας Ζωντανής Μπαταρίας.