Ένα όνομα σπασμένο σε ψηφίδες
μία εικόνα που φαντάστηκες, δεν είδες
ένας ήχος που θυμίζει κομπολόι
περιστρέφουν τη ζωή μου σαν ρολόι.

Ένα άγγιγμα που δίνει φως στο σκότος
μια ανάσα που διαχέεται σαν κρότος
ένα φίλημα σαν όνειρο που είδα
διαταράσσουν του μυαλού μου την πυξίδα.

Κι ύστερα γίνονται τα σύννεφα ιδέα
που στάζουν μέσα μου, γλυκόπιοτη παρέα
ύστερα η λάμψη κάποιας φλόγας με φωτίζει
κι όλο το σώμα με ενέργεια γεμίζει.

Ύστερα τρέχουμε με καλπασμό αλόγων
σε άγρια δάση, στις γυμνές κορφές των λόγων
με παραλήρημα τούτης της γης η ζήση
έτσι κι ο έρωτας γωνιά της δε θ’ αφήσει.

Ένα υπόγειο και αντίκρυ ένα παλάτι
στη μια μεριά του δρόμου εσύ, εγώ στην άλλη άκρη.
Ψυχή που επέζησες πίσω από κάθε πλάτη
ταξίδι ας γίνεις στης καρδιάς το δάκρυ.

Τότε θα είναι πια τα σύννεφα ιδέα
θα στάζουν μέσα μας γλυκόπιοτη παρέα
το αιώνιο φως ατόφια λόγια θα μας λέει
κι όλη την άρνηση απ’ το παρελθόν θα καίει.