Καράβι το σώμα και ο εαυτός
στο κύμα ναυαγός, μα έχει στα μάτια φως.
Οι σκέψεις μου θάλασσα
μ’ αυτός αντέχει ευτυχώς, είναι η καρδιά οδηγός.

Όλη η ζωή μου μια κραυγή
μια αόρατη πληγή βαθειά να αιμορραγεί.
Αρνιέμαι ό,τι αγαπώ
κι αν μέσα μου σιωπώ, με έρωτα ξεσπώ.

Ζω για τον έρωτα, βράδια αξημέρωτα,
πάθη ατέλειωτα μου `χει χαρίσει.
Ζω κι ονειρεύομαι, πεθαίνω, ανασταίνομαι,
για πάντα τίποτα δε θα κρατήσει.

Δε φυλακίζεται η ψυχή
και αυτή μονομαχεί, γυρεύει την αρχή.
Τα σύνορα δε με χωρούν
κι οι ιδέες ξεγλιστρούν, ν’ αλλάξουν ό,τι βρουν.

Ψάχνω το χρέος μου να βρω
νικάω τον πειρασμό, ζητάω το Θεό.
Κρέμεται όλη μου η ζωή
σε μια αναπνοή, του έρωτα πνοή.

Ζω για τον έρωτα, βράδια αξημέρωτα,
πάθη ατέλειωτα μου `χει χαρίσει.
Ζω κι ονειρεύομαι, πεθαίνω, ανασταίνομαι,
για πάντα τίποτα δε θα κρατήσει.