Το θέρος ονειρεύτηκα μες στο χειμώνα πάλι
τραγούδια που `ρθανε νωρίς μου φέρανε τη ζάλη.
Είδα πως πάταγα καημούς, τις λύπες και τη ζήλεια
λες κι ήτανε του Αύγουστου τα κόκκινα σταφύλια.

Ο μούστος για να βγει κρασί να κεραστούν οι φίλοι,
να πιούνε, να μεθύσουνε, να σμίξουνε τα χείλη.
Να ζαλιστούνε οι μικρές, να `ρθουν κι οι παντρεμένες
και να τις έβρει το πρωί μ’ άλλους αγκαλιασμένες.

Κάποτε τ’ ονειρεύτηκα, άρα αλήθεια θα `ναι
πως των ανθρώπων οι ζωές τη λησμονιά νικάνε.
Αδέλφια μου αντέξετε, αδέλφια μη σκορπάτε
και πολεμάτε σαν θεριά για εκείνα που αγαπάτε.

Ψάχνω για κείνον τον καρπό και για τον άγιο μύρο
που φέρνει λήθη στην καρδιά και θαύματα τριγύρω.
Που μας κοιτάει από ψηλά ο άρχοντας ο πόνος
και πάντα αλίμονο σ’ αυτόν που πολεμάει μόνος.

Κάποτε τ’ ονειρεύτηκα, άρα αλήθεια θα `ναι
πως των ανθρώπων οι ζωές τη λησμονιά νικάνε.
Αδέλφια μου αντέξετε, αδέλφια μη σκορπάτε
και πολεμάτε σαν θεριά για εκείνα που αγαπάτε.