Πότε πιστός και πότε μισθοφόρος,
πότε μιας στρούγκας βαμμένος οπαδός.
Με το `να χέρι βουτηγμένο μες στην ηθική,
τ’ άλλο να δίνει στο φτωνό χαρiστική βολή.
Κι ο παπαγάλος κυβερνά νεοελληνικός
μες στο κοινό του δήμου, πάντα ιδιωτικός.

Παλιό καλό κι ασπρόμαυρο ραγιαδοσινεμά,
βαλκανική η ανθισμένη αμερικανιά,
οι ρήτορες ωρύονται τραυλίζοντας πορδές,
αποστηθίζουνε ρητά από επιγραφές,
κι ένα παιδί που έτρεξε να γεννηθεί εδώ,
αργοναυτάκι που `χασε το δέρας το χρυσό.

Μικρόφωνα και κάμερες παντού μες στο μαντρί,
υπάρχει μόνο μια αλήθεια η τηλεοπτική.
Nούμερα τα μηδενικά χορεύουν στο γυαλί,
αντίθετα πηγαίνουνε στου χρόνου τη βοή.
Κι ο παπαγάλος κυβερνά νεοελληνικός,
μες στο κοινό του δήμου πάντα ιδιωτικός...

Άμα γεράσει ο διάολος λεν πως καλογευρεύει,
όλοι γερνάν δίχως κανείς να μακροημερεύει...
Γνώση στερνή στα πρώτα σου,
κι οι λέξεις για τσιρότα σου.
Μα είναι ανείπωτη πληγή,
ακούς παππού Βελεστινλή;

Επάγγελμα για προκοπή μάθηση υλικοτεχνική,
πουλούν αφ’ έδρας αφειδώς, θέλεις δε θέλεις θα την τρως...
Χατζηαβάτης ευρωπαϊκός, ο κοντοπίθαρος λαός,
τρίβει τα χέρια από χαρά, κάθε που έξυπνα σιωπά,
και μαχαιρώνει στα κρυφά.

Πότε πιστός και πότε μισθοφόρος,
πότε μιας στρούγκας βαμμένος οπαδός.
Για πέστε μου ποιος έλληνας είναι ελληνικός,
για πέστε μου ποιος έλληνας είναι ελληνικός.