Είμαι τ’ Αρχαίο το Πνεύμα

Σαρκωμενο -κι είμαι

Ο Στοχασμος ο ανορμήνευτος κι ωραίος.



Φέρνω το χρώμα το παλιό

Το νοσταλγικό. -Βασιλέματα

Σε θαμπά παραθύρια.



Το τραγούδι ματαλέω

Τ’ Αλησμονημένο. «Στα παλάτια αποκοιμήθη πλια των παραμυθιώνε

Η χλωμή Βασιλοπούλα...».



Η Απόλαψη

Της Ζωής με τα χίλια στόματα· η Απόλαψη

Με τα χίλια στόματα και με τα χίλια μαστά­ρια.



Με δένει ένα Τί,

Μιαν ασύγκριτη Μελαγχολία προς τα Περα­σμένα.

-Οι Διθύραμβοι. Τα Λήναια και τ’ Αδώνια.

Μιαν αδερφικιά Ενατένιση

Προς τα Μακρυνά. Τ’ ό,τι δεν ειπώθη. ο αιώνιος

Ερχομός κι ο μισεμός -και του μισεμού ο καημός.



Τα ρόδα και τ’ άστρα.

Ο εναρμόνιος κύκλος οπού φέρνει πάντα

Πίσω από μιαν "Ανοιξη κι ενα Χινόπωρο -και πάλε απ’ την αρχή.



Νυχτοβάτης.

Με πλανέσαν οι σκιές και τα σεληνόφωτα

Κι οι βαθιές Λαχτάρες να βρούμε τ’ ανεύρετο

και να ιδούμε τ’ ανίδωτο



Νυχτοβάτης κι Ανέλπιδος…