Δυὸ κατσίκια πήδησαν μπροστά μου στὴ χλόη - τάχα ποιος νὰ μοῦ στέλνη αὐτὸ τὸ δῶρο στὰ παιδιάτικα χρόνια μου, ποὺ πέρασαν;

Γαλάζιο πουλάκι ἔσεισε μπροστά μου τὴν οὐρά του - κάποιος θὰ τὸ στέλνη προσφορὰ στοὺς παλιούς μου πόνους.

Εἶδα τ’ ἄσπρο ἀρνάκι, ποὺ γεννήθηκε μόλις προχτὲς - κάποιος θὰ θυμήθηκε, πὼς ἔκαμα μιὰ καλὴ πράξη ἕναν καιρό.

Ἀπάντησα στὸν κάμπο τὸ δέντρο μὲ τὸν κορμό του σὰν ἀργὴ μουσικὴ φωνὴ - κάποιος θὰ τὸ φύτεψεν ἐκεῖ παρηγοριὰ τοῦ πνεύματός μου.

Τὸ φλογισμένο βραδινὸ σύννεφο βυθίζεται στὴ βάρυπνη ψυχή μου˙ κι ἡ ψυχή μου ροδίζει, ὅπως οἱ βάλτοι τῶν χωραφιῶν. Εὐχαριστῶ τὸ Δημιουργό!