Μεγάλωσέ μου γρήγορα, παλῃοῦ μου φίλου γέννα·
ἐσὺ δὲν βιάζεσαι, γιατὶ ἐσένα περιμένει
ζωὴ καὶ νιάτα, γηρατειά καὶ θάνατος ἐμένα...
Πίκραις κι’ ἀρρώστιαις τὴ ζωὴ μοῦ ἔχουν ραγισμένη.
Σὺ εἶσαι κρίνο δροσερὸ κ’ ἐγὼ δεντρὶ γυρμένο,
ἐσὺ αὐγή, δύσις ἐγώ, σὺ μπαίνεις κ’ ἐγὼ βγαίνω.
Μεγάλωσε πειό γρήγορα ἀπ’ τὰ παιδάκια τ’ ἄλλα,
γιὰ νὰ προφθάσω νὰ σὲ ἰδῶ στὸ μαῦρό σου καβάλλα,
μὲ τὸ πατροπαράδοτο σπαθί σου γυμνωμένο,
κι’ ὄχι Τούρκου, ἀπὸ καρδιά Βουλγάρου αὶματωμένο...
Ἄχ, νὰ σὲ ἰδοῦν τὰ μάτια μου πρὶν τὰ σκεπάσουν σκότη,
μὲ τὸ ξαδέλφι σου μαζῆ· - καθὼς ἐθεωροῦσαν
τὴν λεβεντιά τοῦ Θεοδωρῆ, τὸ φῶς τοῦ Γαρδικιώτη,
ὅταν, λειοντάρι καὶ ἀητός, ἀντάμα περπατοῦσαν!
Νὰ βγαίνουν μέσ’ ἀπὸ φωτιὰ καὶ χάρου ἀνεμοζάλαις
μὲ τὰ χρυσᾶ τσαπράζια τους, τῂς ἀσημένιαις μπάλαις -
νὰ ἰδῶ στῆς μάχης τὸν καπνὸ σὰν φῶς τὸ πρόσωπό σου
καὶ νᾆναι τὸ τραγοῦδί μου τὸ ὑστερνὸ δικό Σου.