Ο φόβος μου έγινε πέντε χρονών

τα πόδια όχι πια, ο λόγος δεν

είσοδος – έξοδος σε πόρτα μηδέν

tv, καναπές, παντόφλες, ομίχλη,

μια κίχλη

πιασμένη με αγκίστρι στον στίχο

πόσα μη, μάταια μη σ’ έναν ήχο

τι-τοκ, τι-τοκ-τι, τοκ-τι

κουρέλια λέξεις έφραξαν το στόμα του εκφωνητή.

Ο καιρός στο σαλόνι;

Βαρομετρικό χαμηλό.

Το χολ; Σιωπή,

ο επισκέπτης χιόνι στα μάγουλα λιώνει,

υγρό βαμβακερό σεντόνι

που σκεπάζει το στ-ήθος.

Λοιπόν τέτοιο νε-ρό, ασπραφτερό

Κάτοπτρο – κατοπτράκι μου

μες το χαλίκι χώρεσες το Ρο

και φόρεσες το πρόσωπό μου μήπως

μπορέσω και με δω, ίσως με βρω

και πάψω να φοβάμαι μήπως.