Οι ονειροπόλοι στέκονται πάντα στην άκρη γιατί μόνον
Από κει θα περάσει
οι φτωχοί που τους ελεούν προσφέρουν μεγαλόψυχα τον
εαυτό τους
οι λέξεις μεγαλώνουν μέσα σε βράδια λησμονιάς
γυναίκες σιδερώνουν τα ξένα ασπρόρουχα κι ύστερα
πηγαίνουν στην πόρτα και κλαίνε
κι αυτός που κάνει έναν μεγάλο κύκλο πριν πάει στο
σπίτι του, γιατί δε θέλει ακόμα να το παραδεχτεί
– όχι, μη με ρωτάς, τίποτα δε θα επανορθωθεί
παιδιά έρημα που φεύγουν αθόρυβα απ’ την παιδική
ηλικία
ανέμελα πουλιά που βρίσκονται ένα ολόκληρο χρόνο
σε άδεια
τ’ αγάλματα έχουν κι αυτά τις μλαγχολικές τους
ώρες
ποιήματα – κλειδιά για την τρέλα ή τον ουρανό
η φήμη – αυτό το σφαγείο
ονειρεύομαι ένα νοσοκομείο για τ’ άρρωστα παραμύθια,
κύκνους μες στα καπέλα των κατάδικων, δάφνες
για νικημένους
εμείς οι ξεχασμένοι που μας αρκεί ένα χαμόγελο για
να περάσουμε τα σύνορα του κόσμου.
Αντίο, αντίο… Τίποτα δε θα επανορθωθεί…