Φοβάμαι να αναπνεύσω την ζωή από το στόμα.
Κάτι κρέμεται στο αυτί μου
αλλά η όψη δεν είναι αληθινή.
Κόβω τα νύχια λέγοντας
σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ
και εκείνα ακούνε ή λες κι ακούν
κάθε μέρα με φροντίδα αγγέλου.

Μάνα, μητέρα ύλη μου
τι είναι το σωστό
τι είναι το σκοπιμότερο
τι είναι αυτό που υπηρετώ
και η σπηλιά γιατί μακραίνει στο βάθος της δύνης μου
και της ανάσας μου -της ανάσας μου
να θέλω.... να αγαπώ..... και να ποθώ.

Τα φτερά της μέρας ανοίγουν
τους δέκα ουρανούς της ευτυχίας,
όσο μακάβρια κι αν είναι η σκιά σου
ο ήλιος ο ήλιος ο ήλιος
-είναι εδώ σαν τον κοιτάζεις
Και οι άνθρωποι της βροχής
έσπρωξαν μονομιάς τη πύλη
της μιζέριας...
Μέσα από το βάθος ερχόταν η άβυσσος
και η μαύρη θολούρα της γης και του καπνού.
Τι με περιμένει;
Το Αύριο τι καρτερεί από εμένα;
Εμένα... και αυτούς στους πρόποδες του Κρόνου και της Ρέας;

Στο σκοτεινό παράθυρο
πάνω ψηλά διακρίνω το τσιμέντο
της αποκάλυψης
να ζεις εδώ μονάχος με ιδέες και μορφές άυλες.
Μπορεί, να ανοίξει η καρδιά εδώ;