Μου `λεγες πως οι τοίχοι έχουν αυτιά
κι εγώ χαιρόμουνα που κάποιος
θα μπορούσε να μ’ ακούσει.
Από τότε έμαθα να κλείνομαι σπίτι νωρίς.
Ξεκρέμασα τα κάδρα
για να μην υπάρχουν εμπόδια
κι αφήνω τα λόγια ν’ απλωθούν
στις λευκές επιφάνειες,
έτσι που, όταν παίρνει να νυχτώνει,
οι τοίχοι φωταγωγούν την αγρύπνια μου.
Τώρα μπορώ να σας το πω:
Τους πιο καλούς μου στίχους δεν τους έγραψα.
Πάνω σ’ αυτούς εδώ τους τοίχους τους έχω ακουμπήσει.