Δεν ανήκω πουθενά.
Δε με χωρά ο τόπος,
όπου σταθώ κι όπου βρεθώ περισσεύω.
Δεν έχω λιμάνι,
μα εφήμερα στέκια
που μεθώ με αναθυμιάσεις απ’ την κόλαση.
Τόσα κτίρια, τόσοι τοίχοι
κι εγώ πλανιέμαι κάπου στο σύμπαν άστεγη.
Ο κόσμος αυτός μου είναι άγνωστος,
τόσο όσο και η υφή που έχει το φεγγάρι.
Το κλειδί για την ελευθερία είναι δυο χέρια.
Δυο μόνο, να σηκώνουν τις αλυσίδες που σέρνω.
Έχω αυτό το βάρος στο στήθος μου επάνω,
φοβάμαι πως θα με καταπιεί.
Θα φύγω μια μέρα.
Μα θα `ναι αργά
και δε θα προλάβω να ζήσω.