Ι
Καλειδοσκοπικά κλειδωμένες η
μια πάνω στην άλλη, αίθουσες,
με ψυχές δεμένες να κοιτάζουν
κρυστάλλους χρωματιστούς
και σκιές — σκιές τρομακτικότερες
κι απ'αυτές της ορίτζιναλ έκδοσης –
μάσκες, θαρρείς, τριγυρνάμε, σ'έναν
κόσμο της επιλογής μας. Τίποτα,
όμως, δεν είναι μεγαλύτερο ψέμα
απ'αυτό! Δεν είναι! Δεν είμαστε
εμείς, καλά-καλά, επιλογής μας!
Αλλά όπου κι αν τυχόν κοιτάξεις
άλλες αίθουσες, μόνο, θα βρεις, άλλες
αισθήσεις — ψευδαισθήσεις. Ψέματα.
ΙΙ
Ζεις, όμως, χωρίς αυτές; — υπάρχεις;
Ζωή χωρίς εξάρτηση υπάρχει;
Η ίδια η ζωή δεν είν’ εξάρτηση;
Το οξυγόνο που αναπνέεις;
Και χωρίς τη σπηλιά σου, πού θα πας;
Θα αιωρείσαι στο απέραντο;
Θα χωθείς να κρυφτείς στις ιδέες;
Δεν είναι σπηλιά κι αυτές;
Έξοδος δεν υπάρχει κι ο θάνατος,
εν τέλει, μια είσοδος στο κενό –
μόνο είσοδοι... Μόνο άλλοι κόσμοι.
Ιδού, το συμπέρασμα, κύριες και
κύριοι: όπου κι αν χωθείτε, είστ'
εδώ. – Κάντε οτιδήποτε θέλετε.