Φέρνω ξανά το βήμα μου σε μέρη αγαπημένα
κι όσα περάσανε και παν πικρά αναπολώ
κι αναμετρώ αισθήματα κι ονείρατα χαμένα,
μ’ όσα μ’ αγγίξαν πρόσωπα, θαρρώντας πως μιλώ.

Κι όπως γυρίζω στα παλιά της μνήμης μου ρημάδια
ο πόνος αναδεύεται στα σπλάχνα μου κρυφός.
Ξέροντας πόσο η τωρινή ζωή μου μένει άδεια
μοιάζω βρυκόλακας του χτες, που ξέμεινε στο φως.