Κι αυτοί οι πίνακες αγέραστοι κοιτούν
χωρίς καμία τύψη νοσταλγίας.
Το σώμα μας να τυραννούν ξέρουν μονάχα.
Εκείνο δεν ακολουθεί. Ζηλεύει.
Παιδιά αμέριμνα στην άμμο.
Φουστάνια αντίγραφα του άσπρου των κυμάτων
με τον ιδρώτα πόθο στις μασχάλες.
Δυο τρυφερές παλάμες σκιάδι
πλέκονται σε πλάνα μάτια.
Πουλιά ερωτεύονται στα βράχια,
άνδρες σαν πεινασμένα ψάρια,
γυναίκες μ’ άγκιστρα χείλη που δαγκάνουν.
Ω ήλιε του μεσημεριού μου μεθυσμένε!
Κερνάς κρασί στο πανηγύρι.
Πρέπει οι άνθρωποι να ζήσουν.
Όλα στο κάδρο μιας ισόβιας στιγμής να στήσουν.