Κι έγινες λόγος...κι έγινες άρωμα...
και χόρεψες τον χορό της φωτιάς και του πάθους...
Τυλιγμένη στο ασημένιο πέπλο του φεγγαριού του Αυγούστου....
Μπαλαρίνα του ποταμού...
Ολόλευκη σαν κύκνος του νερού και του ουρανού της νύχτας...
Θεατής κι εγώ... από τύχη... των θεϊκών αλμάτων σου...
Μαγεμένος...μένω σε μια ταπεινή λιναρένια καρέκλα...
Στο γόνιμο μητρικό σου πάθος...
ζω παράλληλα...
Αγαπημένη και μοιραία...γυναίκα....
Θαύμα της γεμάτης με άστρα νύχτας...
Στου πελάγου την αναμμένη καρδιά....
Σώμα και γραφή στην κίνηση...
με κάθε αργή τρελή πιρουέτα....
Θαυμάζω....θαυμάζω...θαυμάζω...
Την ατέλειωτη ροή σου...
στην πιο τρυφερή και αχόρταγη...
νεροφωλιά...εκεί... πλάι στην παγωμένη πηγή...
στο δάσος με τις μπλε βελανιδιές...
Αυτό το πλάγιο βήμα το μοναδικό σου....
που σε έφερε στην βελούδινη σκηνή..
τρανού θεάτρου...
Βαμμένη με το πιο γλυκό χαμόγελο...
Σαν τον μορφασμό....
της τελευταίας κορυφής του έρωτα..
Λίγοι θα σε αγαπήσουν...
Λίγοι θα σε μελετήσουν...
Τυχερός όποιος σε έχει και τον έχεις στην καρδιά...