Βαρύ, της μοναξιάς το έγκλημα βαρύ,
τα βράδια που φωνάζεις δεν μπορεί
και κλαις και τραγουδάς με την καρδιά σου.

Μικρός, τη νύχτα μοιάζω λίγο πιο μικρός,
μικρός και του καημού ο στεναγμός
που όλα έχουν φορέσει τη ματιά σου.

Κι εσύ, απ’ όλα πιο επικίνδυνη εσύ,
ψυχρή και λίγη, μια παραίσθηση
κι ας ήμουν όπως όλα τα όνειρα σου.

Συγγνώμη που υπάρχω, συγγνώμη που σε ξέρω,
συγγνώμη που δεν μπόρεσα κρυφά να υποφέρω.
Συγγνώμη που θα φύγω, συγγνώμη που στο λέω,
συγγνώμη που και τώρα μόνος κάθομαι και κλαίω.

Βαρύ, το βλέμμα σου μου φάνηκε βαρύ,
τη νύχτα που μου είπες δεν μπορεί
η αγάπη μου να δέσει την καρδιά σου.

Μισός, χωρίς εσένα πια είμαι μισός,
μισός μου έχει μείνει ο εγωισμός
που φεύγεις και μ’ αφήνεις τα κλειδιά σου.

Κι εσύ, απ’ όλα πιο επικίνδυνη εσύ,
ψυχρή και λίγη, μια παραίσθηση
κι ας ήμουν όπως όλα τα όνειρα σου.

Συγγνώμη που υπάρχω, συγγνώμη που σε ξέρω,
συγγνώμη που δεν μπόρεσα κρυφά να υποφέρω.
Συγγνώμη που θα φύγω, συγγνώμη που στο λέω,
συγγνώμη που και τώρα μόνος κάθομαι και κλαίω.