Μύρια έτη, μες σ’ επουράνιους χάρτες, θα εξηγώ
οι βροχές πως είναι τα δάκρυα Εκείνων
που ριγμένοι στα σύννεφα κλαίνε
στέλνοντας σημάδια μια αθέλητης φυγής.

Κι οι προσευχές μαρτύρων, θρύψαλα
από πληγωμένους καθρέφτες, χαράζουν χώματα.
Κι ακόμ’ ανθίζει ο πόνος της φωτιάς
ψυχές ανθρώπων ορατές, φλεγόμενες.

Σαν ακουστούν μουσικές έγχορδες, υπόκρουση αγγελική
Θεοφάνια τυλιγμένα με νερό
απ’ τους πιο καθάριους βυθούς,
τότε μόνο θα νιώσω τους υψηλούς πυρετούς
που κρέμονταν από τη Γη στον Ουρανό
να σβήνουν σαν φτερουγίσματα αγύριστων πουλιών.

Ερωτευμένα Νερά, αμαρτία απάνθρωπη,
η βίαιη αποκόλλησή τους
απ’ την ευμορφία της σάρκας.
Ποιοι σκοτεινοί δαίμονες πυρπόλησαν
'κείνους τους Επίγειους Μετεωρίτες
με τα πιο καυτερά τους δόρατα;

Κι είναι τώρα στην αντίπερα όχθη
ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι τ’ ουρανού
καρφωμένοι στα λυτρωτικά καταφύγια
της θύμησης του μυαλού των ζωντων.

Κοφτερές, βρεγμένες σπίθες, αιώνια δάκρυα
στον Άδη του Παραδείσου θ’ αναβοσβήνουν
για να θυμίζουν τα χαμένα αερικά,
άστρα δακρύβρεχτα που δεν μπορείς ν’ αγγίξεις πια
που όσο ξεμακραίνουν άλλο τόσο...
πληγώνουν εδώ το Δεκέμβρη.