Πάνω από λίμνες, πάνω από κοιλάδες,
Από βουνά, από δάση, από νέφη, από θάλασσες,
Πέρα απ’ τον ήλιο, πέρα απ’ τους αιθέρες,
Πέρα απ’ τα σύνορα του έναστρου θόλου,

Πνεύμα μου κινείσαι μ'ευστροφία,
Και, σαν καλός κολυμβητής που σβήνει μες στο κύμα,
Χαρούμενα οργώνεις τη βαθιά απεραντοσύνη
Μ'άφατη και αρρενωπή ηδονή.

Πέταξε μακριά απ'τα θανατερά μιάσματα˙
Να εξαγνιστείς πήγαινε στον πιο ψηλόν αιθέρα,
Και πιες, σαν το αγνό και θείο πιοτό,
Τη λαμπρή φλόγα που πληροί τις διάφανες εκτάσεις.

Πίσω απ'τις έγνοιες και τις απέραντες θλίψεις
Που το βάρος τους φορτώνουν στη θαμπή ύπαρξη,
Ευτυχής αυτός που μ'ένα δυνατό φτερούγισμα μπορεί,
Να ορμήσει προς τα γαλήνια και φωτεινά πεδία˙

Αυτός που οι σκέψεις του σαν κορυδαλλοί,
Προς τα ουράνια παίρνουν μιαν ελεύθερη ώθηση το πρωί,
-Πλανιέται πάνω απ'τη ζωή και χωρίς προσπάθεια κατανοεί
Τη γλώσσα των λουλουδιών και των βουβών πραγμάτων!