Η κεφαλη σου, η κινηση, η θωρια σου
ειν’ ομορφα ως τοπε'ιο εαρινο,
παιζει το γ'ελοιο μες τα μαγουλα σου
σα δροσαγερι σε λαμπρο ουρανο!

Στο διαβα σου οι βαρυθυμοι διαβατες
στεκουν, θαμπωνονται απ’ την τοση υγει'α,
που σα φωταυγεια ξεπηδα απ’ τις πλατες
κι’ απ’ τα λευκα σου μπρατσα τα γυμνα!

Τ’ ανοιχτα χρωματα κ’ η ποικιλια
που να `χει θες καθε σου φορεσια,
φερνουν στων ποιητων τη φαντασια
λουλουδινου χορου τη ζωγραφια.

Καθε σου παρδαλοτρελο φουστανι
το παρδαλο σου μοιαζει το μυαλο'
θεοτρελη που μ’ εχεις ξετρελανει,
σε μισω τοσο οσο και σ’ αγαπω!

Καποτε μεσα σ’ ενα ωραιο κηπο
την ατονια μου σερνοντας βαρια,
ενιωσα σα μιας ειρωνειας χτυπο
να μου ξεσκιζει ο ηλιος την καρδια.

Κ’ η ανοιξη, τα πρασινα της πλουτη
μου ταπειν'ωσαν τοσο την ψυχη,
που ξεδικηθηκα σ’ ενα ανθος τουτη
της φυσης την αυθαδεια τη σκληρη!

Το ιδιο θα `θελα μια νυχτα τωρα
στου ωραιου σου κορμιου τους θησαυρους,
οταν των ηδονων σημαινει η ωρα
αναντρα να συρθω, σιγα σ’ αυτους,

τη σαρκα σου τη χαρωπη να τιμωρησω,
να σου μαρανω των σηθι'ων σου τη δροσια,
και τον καταπληχτο λαγωνα σου να σκισω,
ν’ ανοιξω πανω μια πληγη πλατια, βαθεια,

κι’ ω γλ'υκα που τρομαρας φερνει ζαλη!
μεσα στα χειλη τα καινουρια αυτα,
πιο λαμπερα στο χρωμα και στα καλλη,
να χυσω το φαρμακι μου κυρα!