Τις ήσυχες νύχτες η πόλη πλαγιάζει στο Λιμάνι

Tρέμια φώτα, εισπνοές – εκπνοές, πάνε έρχονται
αφήνουν μιαν ακαθόριστη θλίψη δίχως πόνο
όπως οι πέντε πρώτες συλλαβές του χαϊκού
Μυστήρια Ίχνη γραμμένα σε αχόρταγο νερό
Κι εγώ
βέλος εξακόντισα την καρδιά μου εδώ
που χάνεται η πλάνη, που γεννιέται η αρχή
το ψάρι τινάζει τη θάλασσα για να πέσουν ανθοί
κοράλλια χαράγματα στον ώμο της Κοπέλας

που φέρνει τον δίσκο με τους καφέδες μας
αμόλυντη διασχίζοντας τα μάτια και τις κουβέντες

Και πώς να καταλάβουμε εμείς οι στεριανοί
τις μεταμφιέσεις μιας γοργόνας;

Χυμένη αλλού ξεβγαίνει ρίγος στο εύθραυστο σκοτάδι
για να γνωρίζονται Γυναίκα με Γυναίκα κρεμά σημάδι
σκουλαρίκι στο αυτί
τους όρκους ενός πειρατή
που κούρσεψε την πρώτη, τόσες ζωές και κάτι αιώνες πριν
γνωρίζοντας από το πρώτο του φιλί πως θα πνιγεί
στην Άπατη ηδονή του έρωτά τους

Και τι να πει η δική μου ζωή
ρυθμισμένη αυλακιά σε κατάξερο χώμα;