Καιρό πολύ τριγύριζα μες σέ μυστήριες ἐρημιές, πού ἄγγελοι μόνο σκοτεινοί στοιχειώνουν καί το Εἴδωλο – πού λέμε ΝΥΧΤΑ– ἀπόλυτο στό θρόνο του δεσπόζει, ὥσπου σέ ζόφο ἔσχατο, στῆς Θούλης τη μαρμαρυγή, νά βγῶ· στήν ἄκρα γῆ, πού κεῖται ἐπιβλητική, παράφορα ἀπόκοσμη, ἐκτός Τόπου καί Χρόνου.

Λαγκάδια ἀβυθομέτρητα κι ἀδάμαστα δρολάπια, βάραθρα, σπήλαια καί δρυμοί τιτάνιοι πίσω ἀπ’ τῆς δροσιᾶς το πέπλο το ἀπροσπέλαστο· βουνά μέ ἀσύλληπτες κορφές σέ πέλαγα δίχως ἀκτές: πέλαγα ἁρπακτικά, πού ὁρμᾶνε νά σπαράξουν πύρινους οὐρανούς· λίμνες πού ἁπλώνουν ξέπνοες τα ἔρημα νερά τους (μιά φρίκη ἀσάλευτα νερά) σέ χιόνι ἄπραγου κρίνου.

Πέρα ἀπ’ αὐτές τίς λίμνες, λοιπόν, πού ἁπλώνουν ξέπνοες τα ἔρημα νερά τους (μιά φρίκη ἀσάλευτα νερά) σέ χιόνι ἄπραγου κρίνου, πίσω ἀπό κεῖνα τα βουνά, πέρα ἀπό το ποτάμι πού τρέχει αἰώνιο ψίθυρο, τούς σκοτεινούς δρυμούς, το βάλτο πού φωλιάζουνε μυριάδες τα βατράχια κι ἄπειρα τα ἑρπετά· ἐκεῖ ὅπου γοῦρνες καί πηγές λημέρια ἀνίερων νερῶν, μονιές τῶν ζωντανῶν νεκρῶν καί κόχες θλίψεων πνιγηρῶν, θά δεῖ ὁ διαβάτης ἄναυδος κάτι θολές σκιές: τίς Μνῆμες ἀπ’ το Παρελθόν: μορφές σαβανωμένες, πού τόν κοιτάζουν καί βογκοῦν καί τρέχουν νά κρυφτοῦν: ἀσπροντυμένοι φίλοι ἀχνοί, πού χάθηκαν ἀπό καιρό: βορά τῆς ἀγωνίας σέ γῆ καί Οὐρανό.

Καί εἶναι μια παρηγοριά στήν πονεμένη τήν καρδιά, στό νυχτωμένο πνεῦμα, κεῖνος ὁ τόπος. Ὦ, μά ναί! Κάτι σάν Ἐλντοράδο! Ὡστόσο, ὅποιος ἔτυχε νά φτάσει μέχρι ἐκεῖ, δέν μπόρεσε… δέν τόλμησε το βλέμμα νά σηκώσει. Κι ἄν ἀνοιχτά τα μάτια του, ἀνθρώπινα, δειλά· κι ἄν κοίταξε, δέν εἶδε ποτέ τα μυστικά της. Ἔτσι ὁρίζει ὁ Βασιλιάς, πού ἐξουσιάζει τήν κλειστή αὐλαία τῶν βλεφάρων. Γι’ αὐτό ἡ δύστυχη Ψυχή, πού ἔρχεται ὥς ἐδῶ, κρύσταλλα βλέπει σκοτεινά καί πίσω τους σκιές.

Καιρό πολύ τριγύριζα μες σέ μυστήριες ἐρημιές, πού ἄγγελοι μόνο σκοτεινοί στοιχειώνουν, καί το Εἴδωλο – πού λέμε ΝΥΧΤΑ– ἀπόλυτο στό θρόνο του δεσπόζει, ὥσπου σέ ζόφο ἔσχατο, στῆς Θούλης τη μαρμαρυγή, νά βρῶ καταφυγή.