Ψεύτρα ομορφιά, που τόσο μου κοστίζεις,
Γλυκιά υποκρίτρα με καρδιά σκληρή,
Αγάπη που σαν πέτρα δε λυγίζεις,
Του μαύρου χαλασμού μου εσύ αφορμή,
Που την καρδιά μου θες να δεις νεκρή,
Περήφανη, που θάνατο όλο σπέρνεις,
Ανήλεη! Δε σου λέει ποτέ η ψυχή,
Αντίς απελπισία χαρά να φέρνεις;