Κάνε με λύρα σου, τέτοια που `ναι και το δάσος:

Τι κι αν τα φύλλα μου σαν τα δικά του πέφτουνε!

Ο αχός των ισχυρών αρμονιών σου

.

Θα πάρει από τους δυο μας έναν βαθύ φθινοπωρινό τόνο,

Γλυκό ακόμη και στη θλίψη του. Γίνε εσύ, άγριο Πνεύμα,

Το πνεύμα μου! Εσύ, παράφορε, γίνε εγώ!

.

Οδήγησε τις νεκρές μου σκέψεις μες στο σύμπαν,

Σαν τα φύλλα τα ξερά, για να επιταχύνεις μια νέα γέννηση!

Και, με τη μαγική επωδή τού στίχου αυτού,

.

Σκόρπισε, σαν να `ναι μιας άσβεστης εστίας

Oι στάχτες και οι σπίθες, τα λόγια μου σ’ όλη την ανθρωπότητα!

Για τη γη που ακόμα δεν αφυπνίστηκε γίνε μέσ’ απ’ τα χείλη μου

.

Μιας προφητείας η σάλπιγγα! Ω, Άνεμε,

Αν έρθει ο Χειμώνας, μπορεί η Άνοιξη να είναι μακριά;