Αυτή δεν είναι χώρα για τους γέρους.

Αγκαλιασμένοι νέοι, πουλιά στα δέντρα

- ετούτες οι φθαρτές γενιές- γεμάτες

με ψάρια θάλασσες, θηράματα και σάρκες

υμνούν ό,τι γεννιέται και πεθαίνει κι όλοι,

στην μουσική πιασμένοι των αισθήσεων,

του αγέραστου νου τα μνημεία καταφρονούνε.



Ο γέρος είναι κάτι τιποτένιο,

ένα κουρέλι πάνω στο μπαστούνι,

εκτός κι αν η ψυχή χειροκροτήσει,

και μ’ όλη την πνοή της τραγουδήσει

για κάθε σκίσιμο στο γήινο ένδυμά της.

Κι αυτό δεν είναι ωδείο αλλά μελέτη

πια των μνημείων του δικού της μεγαλείου.

Για αυτό ταξίδεψα στις θάλασσες και πήγα

στην Άγια πολιτεία του Βυζαντίου.



Σοφοί στην Άγια μέσα φλόγα του Θεού,

σαν τα χρυσά ψηφιδωτά του τοίχου,

βγείτε απ’ την Άγια φλόγα και στροβιλιστείτε,

και μάθετε τραγούδι την ψυχή μου.

Κάψτε την άρρωστη απ’ τους πόθους της καρδιά μου,

και στο θνητό και τ’ άγνωστό της ζωο δεμένη,

και συγκεντρώστε με όλον

μες το τεχνούργημα της αιωνιότητας.



Κι έξω απ’ τη φύση, δε θα ξαναπάρω

από τη φύση την ενσώματη μορφή μου

αλλά μορφή καθώς αυτές που φτιάχνουν

οι Έλληνες χρυσοχόοι με μάλαμα και σμάλτο

για να κρατήσουν ξύπνιο κάποιον βασιλέα·

ή βάζουν σε χρυσό κλαδί να τραγουδήσει

στους άρχοντες και τις κυρίες του Βυζαντίου

για αυτά που πέρασαν, περνούνε και θα `ρθούνε»