Καλύτερα στο νεκροτομείο,
Παρά στο πυορροών νοσοκομείο.
Τους ξύστες των εφελκίδων,
Τους νεκρόφιλους των εφημερίδων.

Των νέων ψυχών διαρρήκτες,
Της ασχήμιας καλλιγράφοι,
Αιμομίκτες
Δημοσιογράφοι!

Αυτά είναι τα αισθήματά μου.
(Ίσως και πιο σκληρά)
Παρά σε τούτα τα κουπλέ αιχμηρά,
Όταν κρατώντας τα ποιήματά μου

Στέκομαι μπροστά σε φάτσα – κουλούρι,
Που εν-Κενού το τέρας.
Δηλαδή, απρόσωπη μούρη
Του αρχισυντάκτη
της έντυπης λέρας.

P.S. (απ’ τον μεταφραστή)
Ευτυχώς αυτοκτόνησα το σαράντα δύο,
Γιατί η μόλυνση διαδόθηκε με γοργάδα
Και η ψύχο-φθορά τιμήθηκε με βραβεία,
Θεωρήθηκε πως είναι επικερδή η ζαλάδα.

Μετά ήρθε η ελεύθερη τηλεόραση, η εστέτ,
Ίσως η πιο αλυσοδεμένη.
Έγκαιρα επινοήθηκε το Internet,
Αλλά και εκεί ακόμα τα γράφουν οι μολυσμένοι.