Η θλίψη σου καμιά φορά
μετά από μια μέρα όμορφη
μια Κυριακή χειμωνιάτικης αιθρίας
όταν επιστρέφεις απόγευμα στο σπίτι
κι είναι το φως τόσο στενό στο υπνοδωμάτιο
Η θλίψη αυτή πάντα παρούσα στο μέρος εκείνο της καρδιάς
το απαρηγόρητο
ακόμα και μέσα στην αγάπη
όπως σήμερα
δροσιά στα φύλλα
ημερωμένα τα κορμιά κάτω απ’ τον ήλιο
και πέρα η θάλασσα με τα καράβια
παντού πλατιά και άβατη ομορφιά
μα η ψυχή πόσο παράξ
νιώθεις ν’ αμύνεται σιγά σιγά
να σοβαρεύει
Γυρνάς στην πόρτα το κλειδί
και μέσα η άπνοια της σιωπής
όπως την άφησες
καθησυχαστική στην οικειότητα
το νυχτικό στο κρεβάτι
τα πλυμένα ποτήρια
φωτογραφίες επετείων
να συντάσσουν νωθρά το παρελθόν σου
Είναι η ώρα που το σκοτάδι ριζώνει στο τζάμι
και η πόλη συμπαγής στο παράθυρο
ακινητεί σε πλήρες μέταλλο
Είναι η ώρα που νιώθεις αναίτια να πάσχεις
πάσχεις για νόημα ξαφνικά
μέσα σε τούτο το βουβό ξεθυμασμένο κίνδυνο της νύχτας
που επιμένει
κι όλα τα κάνει πάλι αβέβαια
και σένα ξένη
ξένη και μάταιη πολύ
σαν τη ζωή σου.