I
Με το μέτωπο της νύχτας να πλένεται
σε μιας σελήνης το φως που έτρεμε
την αντοχή της θάλασσας
ήρθε χθες ένας φίλος έγνεψε
ενώ τα χείλη του αρχαίες
καλούσαν καταιγίδες
το σκοτάδι αντιστρέφαν
καιρό τώρα χαμένος στην αλμύρα της γης
ώσπου την παλιά του ξέβρασε φωνή
για ν’ απομείνουν σκιές
λέξεις κρεμασμένες
στην άκρη της μνήμης
...τις φωνές των άλλων κρατάμε
άλλο τίποτα ίσως
ακόμη ένα δυο βλέμματα είναι
ό,τι διαιρούμε απ’ τον κόσμο
όμως δες πως κοιμάται το πράσινο των λόφων
γύρω απ’ αυτή τη τρυφερή μουσική
των μάταιων ορισμών των πραγμάτων
καθώς πασχίζω να θυμηθώ
τα βότσαλα που διάλεγα μικρός
είναι ο αιώνας μου σκυμμένος
πάνω απ’ ένα λαμπρό αντίο...
αν έγινα βάρκα του χρόνου χαμόγελο
των άστρων που λιώνουν
ασύλληπτος παραμένει ο κόπος
να λογαριάζεις τη νεκρότητα
...δες τώρα αυτό το λευκό των λέξεων
την ανταύγεια της σιωπής
όσο το αλφάβητο θρηνεί
και στα χέρια σβήνουν οι στίχοι
όνειρα μιας ανεκπλήρωτης εποχής
αγκαλιές από βάσανα
...ο θρήνος των δέντρων
δε μ’ αφήνει πια να κοιμηθώ
και κουβαλώ τούτα δω τα βράχια
μέχρι να χασμουρηθεί ο ήλιος
με βρει να μετρώ κύματα
ως ν’ ανέβει η θάλασσα ψηλά
στα σύννεφα και γίνει ουρανός
φωνή μικρού παιδιού και άρνηση
στους μάταιους ορισμούς των πραγμάτων
γιατί κανένα αλφάβητο
δε χωρά τα φωνήεντα της γης...
είναι ο αιώνας μου σκυμμένος
πάνω απ’ ένα λαμπρό αντίο
οι φίλοι μου πέτρινοι
ψίθυροι μου χαϊδεύουν
το πρόσωπο ριγμένο
σ’ ένα δοχείο από στιγμές
που κατάπιε ο χρόνος
όμορφα όνειρα θα δούμε απόψε
...είναι πάλι φορές που κλείνω τα μάτια
και βλέπω ότι ζω μα όταν τ’ ανοίγω
νιώθω έναν πόνο στο στήθος
μια ανασα να λιγοστεύει
ώσπου οι χτύποι της καρδιάς
γίνουν κρύες λεπίδες δάκρυα
στα έρημα χέρια της νύχτας
...δεν περιμένω άλλα χρώματα
καπνούς ανάσανα ήλιους αντίκρισα
λόγια χάραξα στην ομίχλη
αλλά ακόμα θυμάμαι να σφίγγω
τη ματιά ενός κοριτσιού που φεύγει
ύστερα βλέπω να φεύγουν οι εποχές
άνεμοι να φυσούν επίμονες συνήθειες
κι ανήμπορος να κοιτάξω κατάματα
τις φλόγες που σκάβουν
τους κροτάφους της θλίψης
βλέπω...τον αιώνα μου σκυμμένο
πάνω απ’ ένα λαμπρό αστείο
ΙΙ
Όταν χάσω τη σκιά μου
θα σ’ ακολουθήσω
θα `ναι τότε οι λέξεις
περήφανες τροχιές
από ηφαίστεια φωνές
να κερνούν το μέλλον
θάλασσες σκέψεις
μακρινές θ’ αγρυπνούν
σε κήπους παιδικούς
με γέλια δούρεια
αλογάκια του χρόνου
μες τους ιδρώτες
του μεσημεριού
θα λάμπει το κρασί
παρέα με τους φίλους
όταν χάσω τη σκιά μου
θα σ’ ακολουθήσω
μέχρι την άνοιξη
και τα κυκλάμινα
πέρα απ’ τα ζωδια
πέρα απ’ τη νύχτα
της ελπίδας.