Συγχωρέστε μου τη λύπη στις κινήσεις
στους τρόπους και στα ρούχα.

Συγχωρέστε μου την αδεξιότητα.

Ένα δέντρο φερμένο απ’ τα ποτάμια ως εδώ
ένα δέντρο χτυπημένο από τους κεραυνούς
ό,τι κι αν κάνει
όσα φύλλα κι αν φορέσει
τη λύπη του δεν κρύβει.

Δεν κρύβεται η νοσταλγία των χαμένων δασών
των παραμυθιών που δεν μιλήθηκαν
ή κι αν μιλήθηκαν δεν ήταν άλλοι για ν’ ακούσουν.

Συγχωρέστε μου τη σιωπή των χρόνων
που κατεβάζει απόψε το νερό σε δάκρυα.