I
Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο κηδεύαμε τη σιωπή.
Λιγοστοί φίλοι τη συνόδευσαν θυμάμαι στην τελευταία της κατοικία.
Κάποιος είπε πως είχ’ ένα χαμόγελο στα χείλη επιείκειας μάλλον.
Ένα στεφάνι κατετέθη των δικαίων κι ύστερα διαλύθηκαν ησύχως δεν ξέρω κατά που....

II
Πώς να ζήσεις με χίλια στόματα να κροταλίζουν στα παράθυρα σπασμένα σύμφωνα φωνήεντα σπασμένα.
Και πως ν’ αντέξεις αυτόν που τρέμει μέσα φοβισμένος.
Κάποιοι μας έκλεισαν στο πουθενά. Καιρός φρονώ για σήραγγες προς την αμίλητη θάλασσα
την κατακόκκινη των πρώτων ημερών του ήλιου προτού γεράσει ο κόσμος!