Πέντε χρονάκια ζήσαμε
σαν δυο τρελά τρυγόνια
ποτέ δεν το κατάλαβα
πως πέρασαν τα χρόνια.

Κι έλεγα χρυσό μου ταίρι
θα `ναι πάντα καλοκαίρι.

Με λόγια σε νανούριζα
με χάδια σε ξυπνούσα
όλος ο κόσμος το `ξερε
τρελά πως σ’ αγαπούσα.

Κι ήσουνα για μένα φως
η πεντάμορφη του κόσμου.

Ποτέ μου δε σε επίκρανα
στα μάτια σε κοιτούσα,
σα θησαυρό πολύτιμο
κουκλί μου σε κρατούσα.

Και πώς έτρεμε η καρδιά μου
μη σε χάσω από κοντά μου.

Κι όμως μια μέρα μου `φυγες
χωρίς να φιληθούμε
να `ξερες τι δε θα `δινα
να ξανανταμωθούμε.

Να `χουμε χρυσό μου ταίρι
σαν και πρώτα καλοκαίρι.