Μέσ’ από μούρα κόκκινα κι ολόμαυρα βατόμουρα
με άρωμα σοκολάτας
μια κίσσα ξεπετάχθηκε• κι αγερικό ζηλόφθονο
ήλιο χρυσάφι ράμφισε σπανιόλικης φρεγάτας.

Μέθυσ’ απ’ αγιοκλήματα, σε γιασεμιών το γιόρτασμα
λούζομαι παραισθήσεις.
Βλέπω την κίσσα ολόχρυση και ήλιο καφέ_ μπλαβόφτερο•
( τρελάθηκαν οι αισθήσεις. )

Μ’ ένα κρασί σαμιώτικο ( κίσσα και ο ήλιος έσβησαν )
γέρνω ν’ απομεθύσω,
μα έρχεσαι βράδυ φέρνοντας σπονδές των νυχτολούλουδων
άστρων και φώτων άνθισμα, δίψα να σεργιανίσω.