Ο χρόνος μας ερώμενος αλήτης σε σοκάκια που
Μόνη η Νύχτα ξέρει να φωτίζει.
Το σώμα μένει σαν δώρο
Ν’ αποζητά την πόλη και το δάκρυ της,
Κείνο που εκχύνει ομορφιά στην ήττα…

Εκεί στο φόβο όλα αναμετρώνται,
Παπαρούνα και κρόταφος, και ο έρωτας,
Εκείνη η σιωπή που μόνο με σώματα θάλλει.
Σ’ υψώνουν αλαφρά οι κινήσεις σου,
Την ώρα που διπλώνεις τα νοτισμένα σεντόνια,
Αλήτη μου!
Η αλήθεια σου είναι που συγκινεί και όχι το προσωπείο σου.
Να τώρα δα που το κρασί πήρε να βασιλεύσει,
Στην απουσία σου.

Είναι κάποιες στιγμές που τ’ ωραίο αιμορραγεί.
Νιώθεις να καταθέτεις λέξεις
Σε τράπεζες της νιότης.
Σύμμαχος αλλοτινός η έντοκος ευαισθησία.

Έρεβος και μόνο το λευκό
τη θάλασσα προδίδει.
Ίσως και οι στερεές σκιές νησιών.
Αχ! ζωγραφιά,
Με παλέτα την ψυχή και
τ’ όνειρο να σπεύδει!