Να που φταίω πάλι εγώ αλλά που χαμπάρι
νόμιζα πως κατοικώ πάνω στο φεγγάρι.
Κάποιος μου ‘διωξε τα ροζ μου τα συννεφάκια
πάει κι η κολλεγιά που είχα με τ’ αγγελάκια.

Έχω μια αγκαλιά ολάνθιστο περιβόλι
και την πόρτα ψάχνουν να βρουν να μπούνε όλοι.
Κι αν ζηλεύουν οι μισοί τους μισούς τους άλλους
εγώ θέλω να ‘χω φίλους δεν θέλω σκλάβους.

Μα εσύ ζηλεύεις, δεν το παλεύεις
και με δουλεύεις που λες πως θ’ αλλάξεις μα δεν.
Μα εσύ ζηλεύεις, δεν με πιστεύεις
και φτου ξανά μανά απ’ το μηδέν.

Άκου για να καθαρίσουμε αυτή την κόπρο
πάψε να μου λες δεν φταις και να παίρνεις όρκου.
Παρ’ τα κέρατα σου κι ότι άλλο μου φορτώνεις
και το μαύρο το μπουφάν για να μην κρυώνεις.

Από δω και πέρα θα ‘χω ανοιχτά τα μάτια
δεν θα πέσω στα σκατά για τα δυο σου μάτια.
κι αν σε δω κάποια στιγμή να περνάς απ’ έξω
με ζεματιστό νερό θα σε καταβρέξω.

Μα εσύ ζηλεύεις, δεν το παλεύεις
και με δουλεύεις που λες πως θ’ αλλάξεις μα δεν.
Μα εσύ ζηλεύεις, δεν με πιστεύεις
και φτου ξανά μανά απ’ το μηδέν.