Ανασαίνω μέσα στο δάκρυ
της μοναξιάς μου,
υποφέρω μα έχω μάθει
να δαγκώνω τα χείλια μου.

Ο έρωτας χάνεται
σε δυο πόντους πλαστικό.
Και σβήνει κάθε στιγμή,
σβήνει σαν το κερί,
πέφτει η αγάπη στο χώμα
να σου σκεπάζει το σώμα,
το στεγνό σου το στόμα.

Πεθαίνω μέσα τον κόσμο
της συντροφιάς μου,
υποφέρω μα έχω μάθει
να ζω μες στο ψέμα.

Ο έρωτας χάνεται
σε δυο πόντους πλαστικό.
Και σβήνει κάθε στιγμή,
σβήνει σαν το κερί,
πέφτει η αγάπη στο χώμα
να σου σκεπάζει το σώμα,
το στεγνό σου το στόμα.

Ο έρωτας χάνεται
πέφτω κι εγώ στο χώμα
έχει κάψει τ’ αυτιά μου η μουσική.
Σβήνω κι εγώ σαν το κερί
γίνομαι ένα με το χώμα
ένα με τη συνείδηση μου
αυτή που έρπεται πάνω στο κορμί σου.

Και σβήνει κάθε στιγμή,
σβήνει σαν το κερί,
πέφτει η αγάπη στο χώμα
να σου σκεπάζει το σώμα,
το στεγνό σου το στόμα.