Ζηλεύω την Αγιά-Σοφιά, το μέγα μοναστήρι,
που μέλισσες πρωτόκαμαν, με το κερί το χτίρι.
Κι ύστερα πέτρα και πηλό, έβαλε ο βασιλέας,
κι έκαμε θρύλο τ’ όνομα, μιας εκκλησάς σπουδαίας.
Μέλισσες τση παράδοσης, πλάσματα ευλογημένα,
στη δούλεψή σας μ’ έβαλε η πίστη μου, κι εμένα.
Και μ’ έβγαλε στο κόσμο σας, τση μοναξιάς μου ο δρόμος,
να γίνω υπηρέτης σας, καλός μελισσοκόμος.
Μ’ αγάπη να τυραννιστώ, για το βασίλειό σας,
να ‘μαι αθός ατρύγητος και δροσερό νερό σας.
Να πιάσω με το μάλαμα να κάμω τα κελιά σας,
κι ασημοχρυσοπλούμιστη, μέσα, τη κοιμηθιά σας.
Και πλερωμή του κόπου μου, δε θέλω, ούτε μετζίτι,
ποτές μου δεν την έφερα των αγαθώ τη λίτη.
Μα ένα κερί, για το Θεό, δώστε μου, μα με φτάνει,
και λίγο μέλι, η πίκρα μου, πελίκι να γλυκάνει.