Μου στοιχίζει που ανοίγει ο καιρός κι ανθίζει η γη
και στο γκρίζο σύννεφό σου ψάχνω για μια διαφυγή.
Μου στοιχίζει που πλημμύρες με κυκλώνουν διαρκώς
που αρνείσαι να με σώσεις κι ας το θέλω διακαώς.

Μου στοιχίζει που αντέχεις να μ’ αποχωρίζεσαι
που μια συνοικία απέχεις και δεν εμφανίζεσαι.
Μου στοιχίζει που ‘μαι λιώμα πίνοντας στα χρόνια μας
που θα πέφτεις μ’ άλλο σώμα πάνω στα σεντόνια μας.

Μου στοιχίζει που ‘ναι κάποιοι που αγαπιούνται δυνατά
που μικραίνουν αποστάσεις με το λίγο πιο κοντά.
Μου στοιχίζει που σε βλέπω σε αναρτήσεις να γελάς
που σε φίλους μας πηγαίνεις μα για μένα δε μιλάς.

Μου στοιχίζει που αντέχεις να μ’ αποχωρίζεσαι
που μια συνοικία απέχεις και δεν εμφανίζεσαι.
Μου στοιχίζει που ‘μαι λιώμα πίνοντας στα χρόνια μας
που θα πέφτεις μ’ άλλο σώμα πάνω στα σεντόνια μας.

Μου στοιχίζει που σε δρόμους σου κρυφά σου σε γυρεύω
που τον ξέχασα τον τρόπο το θυμό μου να γιατρεύω.