Φύσηξε αγέρι μου και πάρε τα όνειρά μου,
Paraklisiκι όπως χαϊδεύεις τα μακριά της τα μαλλιά,
πες της πόσο πολύ γι αυτήν πονάει η καρδιά μου,
πόσο πονάει η θλιμμένη της ματιά.

Άφρισε θάλασσα και πάρε τον θυμό μου,
και πήγαινέ τον να τον πνίξεις στα βαθειά,
να μην μισήσω αυτούς που κλέβουν τον καημό μου
για να τον παίξουνε στα ζάρια μια ριξιά.

Κι εσείς, ψηλά βουνά, φυλάξτε την οργή μου,
στις πιο βαθιές σπηλιές, ποτέ μην ξεχυθεί
να πνίξει εκείνους που ληστεύουν τη ζωή μου
και μου μιλάν για πατρίδα φυλακή.

Μα της ψυχής μου η φωτιά ποτέ μη σβήσει,
μη και ξεχάσει τι σημαίνει ν’ αγαπά
όσους σκουπίδια κάποιοι άλλοι έχουν βαφτίσει
και τους στραγγίζουν τη ζωή σταλιά-σταλιά.

Πόσο πληγώθηκα και πόσο έχω αγαπήσει!
Πόσο κουράστηκα να φεύγω, να ξεχνώ!
Πόσα ακόμα ο κλέφτης θα’ ρθει να ζητήσει;
Πόσο ακόμα θα φοβάμαι ν’ αρνηθώ;