Κάθομαι ώρες στον καθρέφτη και κοιτάζω
το προσωπό μου και τρομάζω.
Κι όσα έχω μέσα μου να βγούνε δεν αφήνω.
Ιδρώνω και τα μάτια κλείνω.

Τα ψέματα που μου σερβίρουν καταπίνω.
Γεμίζω πίκρα. Φαρμάκι φτύνω.
Και στα παζάρια των αιώνων τριγυρνάω.
Τους έρωτές μου φτηνά πουλάω.

Κι αυτήν που λέει πως μ’ αγαπά δεν την πιστεύω.
Ποτέ δε δίνω. Μονάχα κλέβω.
Της μοναξιάς μου το μαρτύριο γλεντάω
και μίσος τη ζωή κερνάω.

Κι όταν το τελευταίο δάκρυ μου ξοδέψω
στα ζάρια την ψυχή μου ξανά θα παίξω.
Και θα μου τάζουνε τον ουρανό με τ’ άστρα,
της γης όλα τα πλούτη και τα κάστρα.