Κάθομαι σπίτι σε μια καρέκλα,
με βλέμμα απλανές,
μέσ’ στο μυαλό μου στριφογυρνάνε
σκέψεις πολύ κακές, σκέψεις πολύ κακές.

Λυπήσου με, μάτια μου λατρεμμένα,
λυπήσου με, γύρνα ξανά σ’ εμένα,
λυπήσου με, τα ‘χω τελείως χαμένα,
καίω, καίω και μέσ’ στον πυρετό μου,
τ’ όνομά σου μόνο λέω.

Έλα, έλα, έλα, μην αργείς,
έλα, έλα, έλα να με βρεις,
έλα, έλα, έλα, πώς μ’ έκανες να δεις. ( χ2 )

Απ’ το μπαλκόνι κοιτάζω κάτω
και βλέπω το κενό,
κατάλαβέ με, δίχως εσένα
δεν θέλω πια να ζω, δεν θέλω πια να ζω.

Λυπήσου με, μάτια μου λατρεμμένα,
λυπήσου με, γύρνα ξανά σ’ εμένα,
λυπήσου με, τα ‘χω τελείως χαμένα,
καίω, καίω και μέσ’ στον πυρετό μου,
τ’ όνομά σου μόνο λέω.

Έλα, έλα, έλα, μην αργείς,
έλα, έλα, έλα να με βρεις,
έλα, έλα, έλα, πώς μ’ έκανες να δεις. ( χ2 )

Λυπήσου με, λυπήσου με,
λυπήσου με, λυπήσου με.

Λυπήσου με, μάτια μου λατρεμμένα,
λυπήσου με, γύρνα ξανά σ’ εμένα,
λυπήσου με, τα ‘χω τελείως χαμένα,
λυπήσου με.