Το ‘χα καταλάβει πως δεν νε θες,
απ’ το σπίτι πάλι δεν ήρθες χθες,
θέλω να μην κλάψω μα δεν μπορώ,
να σε ξεπεράσω με τον καιρό.

Φεύγεις με λόγια πικρά κι ακατάλληλα,
με εκτελείς εν ψυχρώ,
είχες και άλλη, μ’ εμένα παράλληλα,
πράγμα που δεν συγχωρώ,
φεύγεις, καρδιά μου, μα ό,τι κι αν έπαθα,
μια μέρα θα ξεχαστεί,
να εκδικούμαι, δεν ξέρω, δεν έμαθα,
θα σε δικάσει η ζωή.

Είχες, και το ξέρω, σκέψεις διπλές,
δεν με συναντούσες νύχτες πολλές,
τώρα λες “αντίο, με συγχωρείς”,
άλλο τραίνο παίρνεις κι αποχωρείς.

Φεύγεις με λόγια πικρά κι ακατάλληλα,
με εκτελείς εν ψυχρώ,
είχες και άλλη, μ’ εμένα παράλληλα,
πράγμα που δεν συγχωρώ,
φεύγεις, καρδιά μου, μα ό,τι κι αν έπαθα,
μια μέρα θα ξεχαστεί,
να εκδικούμαι, δεν ξέρω, δεν έμαθα,
θα σε δικάσει η ζωή. ( χ2 )

Θα σε δικάσει η ζωή...