Στη γυροποταμίδα περβολάκια,
που γλυκοκιλαδούσαν τα πουλάκια.
Στο δάσος κοτσυφοί σφυρολογούνε,
τρυγόνια με τρυγόνες ζευγαριούνε.

Τα διάπαντα γεμάτα πρασινάδα,
Χαρά θεού! μες τη δροσοποτάδα.
Και το νερό οπού ‘τρεχε στο ρυάκι,
μουρμούριζε κ’ εκείν’ από λιγάκι.

Παράπονα περίσσα είχε πάλι,
Νεραίδες τες πανώριες προσεκάλει,
Πως δεν αναφανήκαν να λουσθούνε,
την κάτασπρη στολή, να στολισθούνε.

Πως τα’ χεις, Θε μου!, ούλα ταιριασμένα,
τα θαυμαστά Σου έργα ένα-ένα.
Εσίμωσε το σταύρωμα τσ’ ημέρας,
δεν έσειεν μηδέ φύλλον ο αέρας.

Ο τζίτζικας τσιτσίριζε και ψάλλει,
κι ο ήλιος με την κάψα τη μεγάλη,
Σταφύλια πωρικά για να γεννώσουν,
κι Αρειότικο κρασί, καλό να δώσουν.