Παράπονα ποτάμια κυλάνε στην καρδιά μου
τα έρημα τα βράδια νεκρώνουν τα όνειρα μου.
Παράπονα ποτάμια τα μάτια μου τα πνίγουν,
πεθαίνω στα σκοτάδια, τα λόγια σου μου λείπουν.

Κι όλο χάνεσαι σαν μικρή πυγολαμπίδα
στο συνωστισμό αυτού του κόσμου.
Κι όλο χάνεσαι σαν σβησμένη πινακίδα
κάποιου ξεχασμένου δρόμου.

Παράπονα ποτάμια κυλάνε στην καρδιά μου
τα έρημα τα βράδια νεκρώνουν τα όνειρα μου.
Παράπονα ποτάμια τα χείλη μου τα καίνε
του πόνου τα σημάδια για σένανε μου λένε.

Η σκέψη σου γυρίζει βαθιά μες στο μυαλό μου
και σβήνει η ανάσα και λιώνω στον καημό μου.

Κι όλο χάνεσαι σαν μικρή πυγολαμπίδα
στο συνωστισμό αυτού του κόσμου.
Κι όλο χάνεσαι σαν σβησμένη πινακίδα
κάποιου ξεχασμένου δρόμου.

Παράπονα ποτάμια κυλάνε στην καρδιά μου
τα έρημα τα βράδια νεκρώνουν τα όνειρα μου.